Lodowczyk Mięguszowiecki, Mięguszowiecki Śnieżnik – szczątkowy lodowczyk firnowy znajdujący się w Bańdziochu w polskich Tatrach Wysokich. Położony jest w jego górnej części, w linii spadku Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem, na wysokości 1973–2035 m n.p.m. Jest to największy lodowczyk Tatr Polskich. Jego wymiary fluktuują z roku na rok. W 1982 roku powierzchnia wyniosła 0,64 ha, szerokość 136 m, a długość 94 m, natomiast w roku 1999 – 0,4671 ha, przy szerokości 106,5 m i długości 81 m. W niektóre lata łączy się wąskim pasem śnieżnym z mniejszym polem lodowo-firnowym pod Mięguszowieckim Szczytem Pośrednim. Średnie nachylenie powierzchni wynosi 35°. Od góry, pomiędzy lodowczykiem a ścianami skalnymi, tworzy się szczelina brzeżna o głębokości sięgającej 32 metrów, pod lodowczykiem natomiast znajduje się zmiennej długości wytopiony tunel. Opisuje go Stanisław Krystyn Zaremba, który był tam we wrześniu 1924: